Bu aralar en çok istediğim şey Defne Ada'nın diş çıkarmasıydı. 7 aylık olduğundan beridir, beklemedeyim. Damaklar göz göz, kabarcık, salyalar feci akıyor, el sürekli ağızda, ağlama nöbetleri hala devam ama diş yok, gelmiyordu bir türlü.
Üç tane doktora sordum ve üçü de 18 ayına kadar panik yok dediler ama gelde bana anlat. Ya çıkmazsa, ya patlatamazsa operasyon mu olacak diye içten içe kuruyordum. Yemek yerken bile sürekli ezmem ve ya minik minik parçalamam gerekiyordu. Diş olmayınca iki yuvarlayıp yutuyordu, çok üzülüyordum.
Geçen hafta perşembe günü evden gelen telefonla Defne Ada' nın dişinin çıktığını öğrendim. 15.5 ayında ilk dişini patlatmış oldu. Çevremde en geç çıkaran bebek ünvanını da kaptık. Tabi ki çok mutlu oldum ama bir yandan da hüzünlendim, ilk adım atışını göremediğim gibi ilk dişini çıkarışını da göremedim. Çalışan anne olmanın dezavantajı da bunlar olsa gerek.
Akşam olmasını iple çektim ki eve gidip minik cadının dişini göreyim. Sol üst dişi patlamış. İlk görünce şaşırdım, hep alt orta gelir derler ya bizde değişik oldu hem üst hem yan. Tek dişli canavarım, dişle beraber uykusuz olan gece uykularımız daha da beter olmaya başladı. Yemek konusunda sıkıntı yok ama ah o uykular yok mu. Deliksiz uykuya hasret kaldım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Blog sahibi değilseniz adı/url seçeneğini seçip ad kısmına adınızı veya rumuzunuzu yazıp url kısmını boş bırakarak yorum gönderebilirsiniz.